Πρωί στο μετρό. Οι άνθρωποι σκορπίζονται, κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, τρέχουν αναζητώντας ο καθένας τη δική του (δι)έξοδο. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αλήθεια.. Όλοι εμείς βιαζόμαστε πραγματικά ή ο ένας συμπαρασύρει τον άλλο σε μια δύνη βιασύνης και άγχους; Κατευθύνομαι προς την έξοδο. Ο καιρός έχει αρχίσει να κρυώνει σιγά σιγά. Ένα κύμα αέρα χτυπά με δύναμη τα πρόσωπά μας και αποφασίζει φευγαλέα να πάρει μαζί του, έστω και για λίγο, το φουλάρι μιας κοπέλας. Εκείνη όμως δε το αντιλαμβάνεται. Κόσμος συνέχιζε να περπατά πίσω της, έχοντας παρατηρήσει τι συνέβη, κανένας όμως δεν έσκυψε να της το δώσει. Σαν κάπως όλοι πάλι να έχουμε κάνει μια μυστική συμφωνία να κοιτάμε μονάχα τη δουλειά μας. Ή να βιαζόμαστε. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα. Η κοπέλα ανέμελη να ανεβαίνει τις σκάλες, το φουλάρι ακίνητο και αβοήθητο ανάμεσα στον κόσμο και όλοι εμείς βιαστικοί, περαστικοί. Τολμώ και το σηκώνω. Τρέχοντας να την προφτάσω είδα βλέμματα απορίας αλλά και βλέμματα περιέργειας. Τί θα κάνει τελικά με αυτό; Είδα όμως και βλέμματα ικανοποίησης και είδα και χαμόγελα.

Έδωσα το φουλάρι  στην κοπέλα, κατακόκκινο και μεταξένιο, χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ταλαιπωρία του. Σκέφτηκα όλα εκείνα τα φουλάρια που μου έχει κάνει δώρο η γιαγιά μου και πόσο βαθιά θα λυπόμουν εάν έχανα κάποιο από αυτά. Μα κυρίως σκέφτηκα πόσο ανθρώπινο είναι να σκύψεις για να βοηθήσεις κάποιον.. Δεν θα πως ότι δεν θύμωσα λίγο στην αρχή με όλους εκείνους που τελικά δεν έκαναν κάτι. Θα πω όμως ότι έκατσα και σκέφτηκα το γιατί. Δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους. Για να βοηθήσεις κάποιον άλλο, πρέπει πρώτα να έχεις δώσει βοήθεια στον εαυτό σου. Πόσο δύσκολο θα ήταν για κάποιον που έχει χάσει κάτι σημαντικό, να σηκώσει εκείνο το φουλάρι; Πόσο δύσκολο θα ήταν για κάποιον που αποφεύγει να σηκώσει το δικό του σημαντικό ‘κάτι’, να σηκώσει τελικά εκείνο το φουλάρι; Πόσο δύσκολο θα είναι για κάποιον να σηκώσει το φουλάρι, όταν κανείς δεν τον βοήθησε να σκύψει και να σηκώσει το δικό του σημαντικό ‘κάτι’; Για όλα αυτά τα βλέμματα απορίας, περιέργειας, ικανοποίησης και τα χαμόγελα λοιπόν…