#SundayFeels Η επαφή

#SundayFeels Η επαφή

Ήταν ένα Σαββατιάτικο απόγευμα, από εκείνα τα πρώτα ζεστά απογεύματα που ο καιρός αλλάζει, μαζί και η διάθεση. Γίνεται πιο ζεστός, πιο γλυκός και οι πιο τολμηροί αφήνονται να ονειρευτούν πως για όλα, ακόμα και τα πιο δύσκολα, υπάρχει ένας τρόπος αντιμετώπισης. Μόλις είχα κατέβει από το μετρό, παρέα με τη συντροφιά μου και πολλούς ακόμη αγνώστους, που μας ένωνε όλους όμως μια κοινή στάση, μια κοινή κατεύθυνση. Τα πρώτα αέρινα ντυσίματα έκαναν την εμφάνισή τους και ίσως να είναι εκείνοι οι τολμηροί που δεν φοβούνται να βάλουν τα καλοκαιρινά παπούτσια. Φυσικά τις περισσότερες φορές με απουσία ζακέτας καθώς γίνεται βάρος και ποιος να την κουβαλάει; Ίσως μόνο καμιά μαμά.

Σε μια τέτοια μαμά έπεσε και το μάτι μου, καθώς από το μπροστινό βαγόνι βγήκαν μαζί μια κυρία με σχιστά μάτια και το πιο πλατύ χαμόγελο, χαρακτηριστικά που είχε κληρονομήσει με επιτυχία στο παιδί δίπλα της. Το μικρό αγόρι χαμογελαστό και αναψοκκινισμένο, δεν έκρυβε την ευτυχία του, από ένα απόγευμα που όπως φαινόταν ήταν γεμάτο παιχνίδι και καλή παρέα. Τον φανταζόμουν να τρέχει στο πάρκο, να παίζει με άλλα παιδιά και να γεμίζει εμπειρίες και παιχνίδι. Δεν χρειαζόταν να το μαντέψω, το μαρτυρούσαν τα μάτια του. Όμορφα, διαφορετικά, σίγουρα. Θέλει θάρρος να επικοινωνείς με τα μάτια.

Φτάσαμε μαζί μέχρι τις κυλιόμενες. Αν και συνήθως επιλέγω τις σκάλες, είχα αποφασίσει ότι σήμερα έκανε πολύ ζέστη και ήθελε πολύ προσπάθεια για αυτές. Εκείνοι λίγο πιο μπροστά από εμένα και όλοι μαζί, έχοντας κάνει μια συνωμοτική συμφωνία δημιουργήσαμε μια ουρά, όπως τότε στο σχολείο, που έβρισκες το ζευγάρι σου, το έπιανες και έμπαινες σε σειρά. Το μικρό αγόρι έχοντας μπει στο παιχνίδι πολύ πριν από εμάς φαινόταν να ζυγίζει περισσότερο την επιλογή του. Ήταν γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό και όταν είσαι γεμάτος, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Έτσι, με ένα δεξιοτεχνικό ελιγμό και μόλις την τελευταία στιγμή, τη στιγμή που η μητέρα του πάτησε το πόδι της στο πρώτο σκαλοπάτι, εκείνος πήγε προς τις σκάλες. Με μια πολύ συνειδητή επιλογή.

Με βήμα αποφασιστικό, προσπαθούσε να παραβγεί τις κυλιόμενες. Μα και με περίσσιο κουράγιο. Με έκανε να θυμηθώ εκείνη τη φράση που λέει:

Αυτό που χρειάζεσαι είναι 20 δευτερόλεπτα από τρελό κουράγιο.Απλά, κυριολεκτικά 20 δευτερόλεπτα τρελού θάρρους και σου υπόσχομαι, κάτι σπουδαίο θα βγει από αυτό.

Η μητέρα του ξαφνιάστηκε, μα χωρίς να τον χάσει από τα μάτια της και με σιγουριά δεν είπε κουβέντα. Τον παρακολουθούσε και είμαι σίγουρη ότι διέκρινα στα μάτια της, μια περηφάνια. Το μικρό αγόρι, είχε κάνει την επιλογή του. Το μικρό αγόρι μας είχε αφήσει όλους μετεξεταστέους στο δημοτικό και όδευε με βήμα ταχύ προς την αποφοίτηση. Το μικρό αγόρι, δεν ήταν πια μικρό. Το μικρό αγόρι ήταν μεγάλο. Κάθε σκαλοπάτι και ένα βήμα μπροστά. Κάθε σκαλοπάτι και ένα βήμα προς την ανεξαρτησία. Πάντα δίπλα στη μητέρα του. Έβρισκε το βήμα του και πάντα κατάφερνε και ισοστάθμιζε με τις κυλιόμενες. Δεν περίμενε αυτές να τον φτάσουν στην κορυφή. Σήμερα επέλεξα τις κυλιόμενες μαζί με τη δική μου συντροφιά. Αύριο θα πάρω τις σκάλες. Εγώ και ο εαυτός μου.

Λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, λίγο η κούραση, λίγο τα σκαλοπάτια, λίγο που κάθε απόφαση έχει το δικό της βάρος, έψαξε στα τυφλά για το χέρι της μητέρας του. Ακούμπησε την κυλιόμενη μπάρα και σαν σε συμφωνία η μητέρα ακούμπησε το χέρι της απαλά επάνω στο δικό του. Συμπορεύονταν, μαζί μα ο καθένας στη δική του διαφορετική διαδρομή. Ένα σκαλοπάτι χρόνο χρειαζόταν το μεγάλο αγόρι μόνο για να τρέξει τα τελευταία σκαλοπάτια και να παραβγεί όλων μας. Το κατάφερε ηρωικά.

Σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, που οι έννοιες της ελευθερίας, της διαφορετικότητας, της ασφάλειας, της επαφής συνεχώς κλονίζονται, ποιους επιλέγεις να έχεις δίπλα σου; Ποιους επιλέγεις να προστατεύεις; Ποιος επιλέγεις να είσαι;

Στη Ζωή παίρνεις τις κυλιόμενες ή επιλέγεις να πας με τις σκάλες;

Αφήστε μια απάντηση

Close Menu
elGreek
en_USEnglish elGreek