Πόσο λίγο αναφερόμαστε στο θάνατο, όταν εκείνος βρίσκεται τόσο αναπόφευκτα μέσα στη ζωή μας; Τον περιβάλλουμε με ένα πέπλο σιγής και φόβου, σε μια προσπάθεια υποβάθμισης και απομάκρυνσης του από τη ζωή μας. Κι ας έχει διαλέξει εκείνη, τόσο αποφασιστικά να τον περιέχει.

Μια και μόνο στιγμή είναι αρκετή ώστε να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την περατότητα μας. Μερικές φορές, είναι ο μοναδικός τρόπος για κάποιους να αντιληφθούν το δώρο της ζωής. Εξάλλου, όπως είχε πει και ο William Wallace…

Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Δεν ζουν όλοι όμως πραγματικά. .

Ήταν ένα βροχερό Σάββατο και αν και ο καιρός ήταν μουντός, δεν υπήρχε θλίψη να αιωρείται, παρά μονάχα βαθιά συγκίνηση. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, όμως μια κενή θέση στη δεύτερη σειρά τράβηξε την προσοχή μου. Δεν ξέρω αν την διάλεξα εγώ ή εκείνη… Με ένα μαγικό τρόπο, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, όλοι πήραν τις θέσεις τους. Τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα, όλα γύρω από τον κύριο Χρήστο. Ένας άνθρωπος λεπτός και ευγενής, που δεν θα μπορούσε παρά να μετέφερε αυτή του την ευγένεια και τη γλυκύτητα ακόμη και τη στιγμή του αποχαιρετισμού.

Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν βλέπω μικρά παιδιά στις κηδείες. Ενστικτωδώς και όχι αδίκως, προσπαθούμε να τα προστατέψουμε από το ”κακό”. Εκείνα όμως, έχουν μια πολύ αληθινή και συγκινητική προσέγγιση, γεμάτη ζωή και όχι φόβο. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα αντίκριζα…

Καθώς όλοι έπαιρναν τις θέσεις τους, πριν ακόμη αρχίσει η τελετή, μερικοί πλησίασαν τον κύριο Χρήστο, θέλοντας κάποια λεπτά να τον αποχαιρετίσουν προσωπικά. Ανάμεσα στους ψιθύρους και την προετοιμασία, ένα πιτσιρίκι εμφανίζεται από πίσω και με βήμα αποφασιστικό, πλησίασε τον παππού του. Δεν τον ενδιέφερε αν τον κοίταζε κανείς, ούτε λεπτό έδειξε να φοβάται ή να διστάζει. Πλησιάζοντας, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του, σε μια προσπάθεια να τον κοιτάξει καλύτερα εκείνη τη στιγμή. Έμεινα όρθια, σχεδόν ακίνητη, μάρτυρας αυτής της στιγμής, που φαινόταν να με έχει καθηλώσει. Πήρε μερικά λεπτά, μόνο για τους δυο τους, γατζωμένος να τον παρατηρεί, μα ένιωθα πως μου επέτρεπε να τους κοιτάζω από μακριά. Το πρόσωπο του άλλαζε μορφές. Απορία, αναποφασιστικότητα, περιέργεια, θλίψη και κάπου εκεί, πριν το τέλος φάνηκε ένα μικρό χαμόγελο. Ένα μικρό πονηρό χαμόγελο. Σαν κάτι να ψιθύρισαν εκεί ο ένας στον άλλον, τόσο συνωμοτικά μόνο για τους 2 τους, αδιαφορώντας για τους άλλους, αδιαφορώντας για μένα. Με τον ίδιο συνωμοτικό τρόπο που ίσως και να έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, έτσι και τώρα, για μια τελευταία φορά. Ο πιτσιρίκος τέντωσε το χέρι του με όλη του τη δύναμη και τον χάιδεψε απαλά στο κεφάλι. Πόσα συναισθήματα μπορεί να απελευθερώσει μια και μόνο κίνηση, όταν όλες οι λέξεις του κόσμου φαντάζουν τόσο φτωχές!

Και έτσι, στάθηκε ξανά στα πόδια του. Το πρόσωπό του σαν να φωτίστηκε, έλαμψε και με μια τρεχάλα διέσχισε το διάδρομο της εκκλησίας. Σίγουρος και αποφασιστικός άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω να παίξει. Ο χώρος της εκκλησίας έλαμψε από φως. Σαν ο ήλιος να ανέβαινε ακόμη πιο ψηλά, κόντρα στη βροχή. Πλημμύρισε από ελπίδα, από αγάπη, πλημμύρισε από εκείνον… Είχε διαλέξει τη ζωή. Δεν έχω αντικρίσει πιο αληθινό αποχαιρετισμό, μα και πιο ισχυρή απόδειξη για το θάνατο μέσα στη ζωή και τη ζωή μέσα στο θάνατο.